Selçuk Tıp Dergisi Arşiv
Arşiv
Yıl: 2023, Cilt: 39, Sayı: 2 Tüm Sayı(PDF)
Year: 2023, Vol.: 39, No.: 2 Issue Full File(PDF)
Araştırma makalesi
Ozge Kucur, Sultan Kavuncuoğlu, Mahmut Cem Tarakçıoğlu, Müge Payaslı, Esin Yıldız Aldemir
Orta/geç Preterm Bebeklerin 11-12 Yaş Arası Nörogelişimsel Prognozu
Neurodevelopmental Outcomes Of Moderate/late Preterm Infants At 11-12 Years Of Age
Amaç: Orta/geç preterm doğan 11-12 yaşındaki çocukların nörogelişimsel sonuçlarını ve okul başarısını araştırmayı ve prognozu etkileyen risk faktörlerini belirlemeyi amaçladık.
Yöntemler: Yenidoğan yoğun bakım ünitesinde Ocak 2004-Aralık 2004 tarihleri arasında izlenen orta ila geç preterm bebekler çalışmaya dahil edildi; çocuklar 2016 yılında hastanemiz pediatri polikliniğinde muayene edildi. Perinatal ve neonatal dönem öyküleri hastane veri tabanından elde edildi. Somatik büyüme özellikleri yorumlandı. Nörogelişim, Wechsler Çocuklar İçin Zeka Ölçeği (WISC-R) ölçeği kullanılarak değerlendirildi. Pediatrik Semptom Kontrol Listesi (PSC) uygulandı. Sosyoekonomik düzeyin nörogelişimsel sonuç üzerindeki etkisi incelendi. Okul performansı karne notları kullanılarak değerlendirildi.
Bulgular: Yaş ortalaması 11.6 olan 41 çocuk değerlendirildi. Somatik büyüme ile ilişkili risk faktörleri anne yaşı (>35 yaş), fetal distres ve patent duktus arteriyozus idi. Sepsis, sözel zekada bir azalma ile ilişkilendirildi; periventriküler lökomalazi hem sözel hem de performans zekası üzerinde olumsuz etkilere sahipti. Sosyoekonomik düzey, performans ve tam ölçekli zeka ile orta düzeyde bir korelasyon gösterdi. PSC puanı pozitif olan çocukların zeka bölümü anlamlı olarak daha düşüktü.
Sonuç: Orta ila geç preterm bebekler, beynin tam olgunlaşmaması ve doğum sorunları nedeniyle hem nörolojik hem de gelişimsel olarak geride kalmaktadır. Erken prematüre bebeklere benzer şekilde, bu çocuklar uzun süre izlenmelidir; aile desteği, rehabilitasyon ve özel eğitim ihtiyaçları karşılanmalıdır.
Background: We aimed to investigate the neurodevelopmental outcomes and school success of 11- to 12-year-old children born as moderate/late preterm infants and identify risk factors affecting prognosis.
Methods: Moderate/late preterm infants followed in the neonatal intensive care unit between January 2004 and December 2004 were included, and the children were examined again in our pediatrics outpatient clinic in 2016. Perinatal and neonatal histories were obtained from the hospital database. Physical growth characteristics were interpreted. Neurodevelopment was evaluated using the revised Wechsler Intelligence Scale for Children (WISC-R). The Pediatric Symptom Checklist (PSC) was also applied. The effect of socioeconomic level on neurodevelopmental outcome was examined. School performance was evaluated using report card grades.
Results: Forty-one children with a mean age of 11.6 years were evaluated. Risk factors associated with physical growth outcomes were maternal age of >35 years, fetal distress, and patent ductus arteriosus. Sepsis was associated with a decrease in verbal intelligence while periventricular leukomalacia had negative effects on both verbal and performance intelligence. Socioeconomic level showed a medium correlation with performance and full-scale intelligence. The intelligence quotients of the children with positive PSC scores were significantly lower.
Conclusions: Moderate/late preterm infants lag both neurologically and developmentally due to incomplete maturation of the brain and natal problems. Similarly, to early preterm infants, these children should be monitored for extended periods, and family support, rehabilitation, and special education needs should be met.
Yasemin Gönül, Mitat Arıcıgil, Pembe Oltulu, Miyase Orhan
Larenksin Skuamöz Hücreli Karsinomlarında Tümör Budding’in Prognostik Önemi
Prognostıc Importance Of Tumor Buddıngs In Larynx Squamous Cell Carcınomas
Amaç: Larenksin skuamöz hücreli karsinomu, güvenilir prognostik belirteçlerin eksikliği nedeniyle yönetimi zor bir hastalıktır. Literatürde, tümör tomurcuklanması (TB) bazı malignitelerde kötü prognozu öngördüğü gösterilmiştir, ancak larengeal kanserde TB'nin prognostik önemi belirsizliğini korumaktadır. Bu çalışmanın amacı, larenksin skuamöz hücreli karsinomlarında TB'nin prognoza etkisini ve diğer prognostik faktörlerle olan ilişkisini değerlendirmektir.
Hastalar ve Yöntem: Kulak Burun Boğaz kliniğinde 2008-2015 yılları arasında larenksin skuamöz hücreli karsinomu tanısı konulan ve cerrahi tedavi veya postoperatif kemoradyoterapi uygulanan 60 olgu incelendi. Olguların yaşları, özgeçmişleri, TNM (tümör, nod, metastaz) sınıflandırmaları, radyolojik görüntülemeleri, uygulanan cerrahi yöntemleri ve patolojik sonuçları dosyalardan elde edildi. Tümörün Hematoksilen&Eozin boyalı preparatlarından immunhistokimyasal PanCK boyası yapılarak tümör tomurcuklanması skorlamaları patoloji bölümünde değerlendirildi. Elde edilen veriler ile klinikopatolojik değişkenler arasındaki ilişki incelendi.
Bulgular: Bu çalışmada, larenksin skuamöz hücreli karsinomunda perinöral infiltrasyon ile tümör tomurcuklanması arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki olduğu bulunmuştur (P=0.006). Ayrıca, tümör tomurcuklanması perinöral infiltrasyon ile patolojik lenf nodu tutulumu açısından bağımsız bir risk faktörü olarak görülmüştür (p=0.003). Patolojik lenf nodu tutulumu, lenfovasküler invazyon açısından bağımsız bir risk faktörü olarak belirlenmiştir (p=0.028).
Sonuç: Çalışmamız, larenksin skuamöz hücreli karsinomu için bilinen prognostik faktörler arasında TB ile perinöral infiltrasyon arasında anlamlı bir ilişki olduğunu göstermektedir ve bu nedenle tümörün prognozunu belirlemede önemli bir rol oynayabilir.
Purpose: Laryngeal squamous cell carcinoma poses a management challenge due to the lack of reliable prognostic markers. Although tumor budding (TB) has been shown to predict poor prognosis in some malignancies, its prognostic significance in laryngeal cancer remains uncertain in the literature. Therefore, the objective of this study is to evaluate the impact of TB on prognosis and its correlation with other established prognostic factors in laryngeal squamous cell carcinoma.
Patients and Methods: In the department of otolaryngology the files of 60 patients with laryngeal squamous cell carcinoma who underwent surgery, postoperative chemoradiotherapy between 2008 and 2015 were analyzed retrospectively. The patient’s history, family history, age, TNM (tumor, node, metastases) classification, radiological imaging, type of surgery performed, and the results of the pathological specimen were evaluated. PanCK immunohistochemical staining was performed on old paraffin block sections containing tumoral tissue, previously stained with Hematoxylin & Eosin. The TB scores were evaluated by the pathology department, and the association between all obtained parameters and clinicopathological variables was analyzed.
Results: Our findings showed a significant association between tumor budding and perineural infiltration, a known prognostic factor for laryngeal carcinoma (P=0.006). TB was found to be an independent risk factor for perineural infiltration and pathological lymph node involvement (p=0.003). Pathological lymph node involvement was also found to be an independent risk factor for lymphovascular invasion (p=0.028).
Conclusions: Our study provides evidence for a significant association between tumor budding and perineural infiltration, which are established prognostic factors in laryngeal carcinoma. This suggests that tumor budding may be an important factor in determining tumor prognosis.
Neşe Arslan, Alperen Bahar, Huri Sabur
Kontakt Lens Kullanım Alışkanlıklarının Oküler Yüzey Ve Mikrobiyal Floraya Etkileri
Effects Of Contact Lens WearIng HabIts On Ocular Surface And MIcrobIal Flora
Sevinç Şahin, Seda Sabah Ozcan, Levent Elmas, Uguray Payam Hacısalihoglu, Serdar Yanik
Glioblastomda Toll-Benzeri Reseptör Ailesi Ekspresyonunun Araştırılması: Karşılaştırmalı Bir Qpcr Ve Hücre Kültürü Analizi
InvestIgatIon Of Toll-LIke Receptor FamIly ExpressIon In GlIoblastoma: A ComparatIve AnalysIs Of Qpcr And Cell Culture
Amaç: Glioblastoma yetişkinlerde en sık görülen ölümcül beyin kanseridir. Toll-benzeri reseptörler, patojen tanıma ve doğal bağışıklığın aktivasyonu ile ilişkili 10 reseptörden (Toll-benzeri reseptör 1-10) oluşan hücre yüzey reseptörleridir. Ancak, çelişkili sonuçlar içermekle birlikte bazı çalışmalar Toll benzeri reseptör ekspresyonunun, glioblastom dahil bazı tümörlerde, kanser hücresi proliferasyonu ve ilerlemesi ile ilişkili olabileceğini göstermiştir. Bu nedenle, bu çalışmada literatürde ilk kez glioblastomda Toll-benzeri reseptörlerin on üyesinin tamamının ekspresyon profilinin araştırılması amaçlandı.
Hastalar ve Yöntem: 2018 yılı Ocak ve Aralık ayları arasında tanı alan 25 glioblastoma hastasına ait formalinle fikse edilmiş parafine gömülmüş dokularda Toll-benzeri reseptörlerin mRNA ekspresyonu kantitatif gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu kullanılarak değerlendirildi. Ayrıca her bir Toll-benzeri reseptörlerin ekspresyonu, beş farklı insan glioblastom hücre dizisi (T98G, U87-MG, U373, LN18 ve A172) kullanılarak hücre kültürü analizi ile araştırıldı.
Bulgular: Glioblastom grubunun formalinle fikse edilmiş parafine gömülmüş dokularında kantitatif gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu analizi ile Toll-benzeri reseptör 1, Toll-benzeri reseptör 6 ve Toll-benzeri reseptör 7 mRNA düzeyleri anlamlı olarak arttığı (her biri, p<0.001), Toll-benzeri reseptör 4 ve Toll-benzeri reseptör 10 düzeylerinin ise kontrol grubu ile kıyaslandığında anlamlı olarak azaldığı görüldü (sırası ile, p=0.023, p<0.001). Ek olarak, Toll-benzeri reseptör mRNA ekspresyon profilleri farklı hücre hatları arasında farklılık sergiledi.
Sonuç: Çalışmamızda birçok Toll-benzeri reseptör üyesi glioblastom mikroçevresinde farklı ekspresyon düzeyi gösteriyor ve onu farklı şekilde etkiliyor gibi görünüyordu. Glioblastomda her bir Toll-benzeri reseptörün endojen protein seviyesini doğrulamak, glioblastomun patogenezi ve prognozu üzerindeki kesin rollerini netleştirmek ve yeni hedef tedavilere ışık tutmak için daha kapsamlı çalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır.
Aim: Glioblastoma is the most frequent, and fatal brain cancer in adults. Toll-like receptors are cell surface receptors comprised of 10 receptors (Toll-like receptor 1−10) related to triggering innate immunity by recognizing pathogens. However, some studies suggested that the expression of Toll-like receptors might be related to cancer cell proliferation and progression in some tumors including glioblastoma with some contradictory results. Thus, we aimed to investigate all ten members of the Toll-like receptor expression profile in glioblastoma for the first time in the literature to contribute additional data to the literature.
Patients and Methods: Quantitative real-time polymerase chain reaction was applied to formalin-fixed paraffin-embedded tissues of 25 glioblastoma patients, diagnosed between January and December 2018, to evaluate the mRNA expression of Toll-like receptors. Also, the expression of each Toll-like receptor was investigated by cell culture analysis using five different cell lines of human glioblastoma (T98G, U87-MG, U373, LN18, and A172). The results were compared statistically.
Results: Toll-like receptor 1, Toll-like receptor 6, and Toll-like receptor 7 mRNA levels were significantly increased in the formalin-fixed paraffin-embedded tissues of the glioblastoma group (p<0.001, each) whereas the expression of Toll-like receptor 4 and Toll-like receptor 10 was downregulated compared to the control group (p=0.023, p<0.001, respectively), by qPCR analysis. Additionally, Toll-like receptor mRNA expression profiles differed among the cell lines.
Conclusion: In our study, many Toll-like receptor members seemed to display different expression level in the glioblastoma microenvironment and affect it diversely. Further comprehensive studies are required to confirm the endogenous protein level of each Toll-like receptor in glioblastoma, to clarify their precise role in the pathogenesis and prognosis of glioblastoma, and to shed light on new target therapies.
Ömer Buhşem
Dermal Suspansiyon Flebi İle Dudak Kaldırma : Hasta Memnuniyeti Ve Skar Görünümü Üzerine Etkisi
LIp LIft WIh Dermal SuspensIon Flap TechnIque : Effect On PatIent SatIsfactIon And Scar Appearance
Özet
Amaç: Bu çalışma klasik boğa boynuzu eksizyon paternli dudak kaldırma ameliyat tekniği ile (grup I ), aynı paterndeki insizyonla üst dudakta hazırlanan dermal flep kullanılarak gerçekleştirilen dudak süspansiyonu tekniğinin (grup II) , dudak kaldırma ameliyatlarındaki hasta memnuniyeti ve skar görünümüne etkisini karşılaştırmak amacıyla yapılmıştır.
Hastalar ve Yöntem:
Yazar tarafından 2016-2023 yılları arasında ameliyat edilen 48-66 yaş arası 28 kadın hasta iki grupta incelendi. Birinci gruba klasik boğa boynuzu eksizyon paternli dudak kaldırma tekniği ile ameliyat edilen 14 hasta, ikinci gruba aynı paterndeki insizyonla üst dudakta hazırlanan dermal flep kullanılarak dudak süspansiyonu tekniği ile local anestezi altında ameliyat edilen 14 hasta dahil edildi. Altı ay takip edilen her iki guruptaki hastalara 6. ayın sonunda global estetik iyileştirme ölçeği kullanılarak genel estetik sonuçtan memnuniyet düzeyleri soruldu. Ayrıca bir değerlendirici cerrah, Vancouver skar ölçeğini kullanarak ameliyat sonrası oluşan skarı skorladı. Tüm sonuçlar istatistiksel olarak değerlendirildi.
Bulgular:
Postoperatif değerlendirmede dermal süspansiyon flebi kullanılan grup 2'de 14 hastanın 9'u (%66) çok fazla düzelme bildirirken, Grup 1'de 14 hastanın 6'sı (%42,9) klasik teknikle çok fazla düzelme olduğunu belirtti. Aynı şekilde değerlendirici cerrah tarafından 6. ayda yapılan skar skoru incelendiğinde skar skalası grup 1'de 14, grup 2'de 4 idi. Grup 1'de hastaların değerleri 0 ile 4 arasında değişmekteydi ve ortalama değer 1.0 idi. Grup 2'de değerler 0-2 arasında değişmekteydi ve ortalama değer 0,3 idi. Muhtemelen gruplardaki hasta sayısının sınırlı olmasından kaynaklanan 2 grup arasında genel hasta memnuniyeti ve skar skoru açısından istatistiksel anlamlılık olmamasına rağmen (p>0.05), genel hasta memnuniyeti grup 2'de grup 1'e göre klinik olarak anlamlı derecede daha yüksekti ve yara izi grup 2'de grup 1'e göre klinik olarak anlamlı derecede daha az bulundu.
Sonuç:
Dermal askı flep tekniği ile yapılan dudak kaldırma ameliyatlarının hem genel estetik hasta memnuniyetinin daha yüksek olması, hem de hastalarımızda daha az iz kalması nedeniyle klasik eksizyon yöntemine değerli bir alternatif olarak katkı sağlayabileceği kanısına varıldı.
Abstract
Aim: This study was designed to compare the effect of the classical bull horn excision pattern lip lift technique (group I) and the lip suspension technique (group II) which was performed using a dermal flap prepared on the upper lip with the same pattern incision, on patient satisfaction and scar appearance in lip lift surgeries.
Patients and Methods: Twenty-eight female patients aged 48-66 years, operated by the author between 2016 and 2023, were analyzed in two groups. The first group included 14 patients who were operated on with the classical bull horn excision pattern lip lift technique, and the second group included 14 patients who were operated with the lip suspension technique using a dermal flap prepared on the upper lip with the same pattern incision under local anesthesia. At the end of the 6th month, the patients in both groups, who were followed up for 6 months, were asked about their satisfaction with the overall aesthetic result using the global aesthetic improvement scale. In addition, an evaluator surgeon scored the postoperative scar using the Vancouver scar scale. All results were evaluated statistically.
Results: 9 of 14 patients (66%) stated very much improvement in the group 2 in which the dermal suspension flap was used, while 6 of 14 patients (%42.9) stated very much improvement with classical technique in Group 1, in the postoperative assessment at 6th month. Likewise, when the scar score performed by the evaluator surgeon was examined in 6th month. The scar scale was 14 in group 1 and 4 in group 2. In Group 1, the values of the patients ranged from 0 to 4, and the mean value was 1.0. In Group 2, the values ranged between 0-2 and the mean value was 0.3. Overall patient satisfaction was clinically significantly higher in group 2 when compared with group 1 and the scar was found to be clinically significantly less in group 2 when compared with group 1, even though there is no statistical significance (p>0.05) between 2 groups in overall patient satisfaction and scar score, probably due to limited number of patients in groups.
Conclusion:
It has been concluded that lip lift surgeries performed using the dermal suspension flap technique can contribute as a valuable alternative to the classical excision method, due to both higher overall aesthetic patient satisfaction and less scarring in our patients.
Metin Doğan, Selin Uğraklı
Karbapenem Dirençli Klebsiella Pneumoniae'nin Fenotipik Ve Genotipik Tanımlanması Ve Antibiyotik Duyarlılığının Belirlenmesi
PhenotypIc And GenotypIc IdentIfIcatIon Of Carbapenem-ResIstant KlebsIella PneumonIae And DetermInatIon Of AntIbIotIc SusceptIbIlIty
Amaç: K. pneumoniae izolatlarında karbapenemaz genlerinin tanımlanması amaçlanmıştır. Hastalar ve Yöntem: Bu çalışmaya Temmuz 2016-Aralık 2017 tarihleri arasında örneklerden izole edilen çok ilaca dirençli 95 K. pneumoniae suşu dahil edilmiştir. Meropenem, tigesiklin ve kolistinin MIC değerleri Vitek 2, Etest ve Sıvı Mikrodilüsyon Yöntemleri (SMD) ile belirlenmiştir. Kategorik uyum (KU), Çok Büyük Hata (ÇBH) ve Büyük Hata (BH) oranları hesaplanarak değerlendirilmiştir. blaOXA-48, blaOXA-181, blaNDM-1, blaVIM, blaIMP ve mcr-1 kolistin direnç geni araştırılmıştır. Bulgular: SMD, Vitek 2 ve Etest ile izolatlarda belirlenen meropenem direnci sırasıyla; %70,5, %87,4, %81,1 olarak tespit edilmiştir. SMD yöntemine göre KU, ÇBH ve BH oranları Vitek 2 ve Etest için sırasıyla %69,5, %4,8 ve %20; %70,5, %1,5 ve %0 olarak belirlenmiştir. İzolatlarımızda en yüksek duyarlılık tigesikline karşı tespit edilmiştir. Tigesiklin için KU oranları Vitek 2 ve Etest ile %70,5 ve %95,8 olarak bulunmuştur. Vitek 2 tarafından belirlenen BH oranı, kabul edilebilir %7,6 (<%3) sınırının üzerinde olarak saptanmıştır. Kolistin direnci SMD ile %48,4 olarak tespit edilmiştir. Kolistinin belirlenen KU; ÇBH; BH oranları Vitek 2/Etest için sırasıyla %86,3/%72,6; %17,4/%50; %10,2/%6,1 olarak bulunmuştur. Çalışmamıza dâhil ettiğimiz izolatlarda ağırlıklı olarak blaOXA-48 (%93,7) saptanmıştır. blaOXA-48, izolatların 56'sında (%59) tek başına, 33 izolatta (%34,74) ise blaOXA-181 genleriyle birlikte tespit edilmiştir. İzole OXA-48 pozitif suşlarda, OXA-181 ile birliktelik gösteren izolatlara göre daha düşük kolistin MİK seviyelerine rastlanmıştır. İzolatların %3,2 ’sinde blaNDM-1 geni tespit edilmiştir. PZR ile karbapenemaz kombine disk sonuçları izolatların %91,3 ’ünde uyumlu olarak bulunmuştur. Sonuç: OXA-48 direnç geni bölgemizde yaygınlığını korumaktadır. Bunun yanında blaOXA-48-benzeri gen bölgelerinin gerçek prevalansının ve direnç dinamiklerinin kapsamlı olarak ortaya konması, ulusal karbapenemaz sürveyans politikalarının gelişimine katkı sağlayacaktır .
Aim: Characterization of carbapenemase genes in K. pneumoniae isolates was aimed. Patients and Methods: In this study, 95 multi-drug resistant K. pneumoniae from samples between July 2016 and December 2017, were included. The MIC of meropenem, tigecycline and colistin were determined by Vitek 2, Etest and Broth Microdilution Methods (BMD). The Categorical agreement (CA), Very Major Error (VME) and Major Error (ME) rates were calculated and evaluated. The mcr-1, blaOXA-48, blaOXA-181, blaNDM-1, blaVIM, blaIMP genes were detected. Results: The meropenem resistance were determined in the isolates by BMD, Vitek 2 and Etest are respectively; as 70.5%, 87.4%, 81.1%. According to the BMD method, the rates of CA, VME and ME were determined by Vitek 2; Etest as 69.5%, 4.8% and 20 %; 70.5%, 1.5 % and 0 % respectively. It was determined that our isolates showed the highest sensitivity to tigecycline. The CA rates were determined by Vitek 2 and Etest for tigecycline as 70.5% and 95.8%. The ME rate determined by Vitek 2 was above the acceptable limit of 7.6%. The colistin resistance was 48.4% via BMD. The CA; VME; ME ratios determined by Vitek 2/Etest were 86.3%/72.6%; 17.4%/50%; 10.2%/6.1% respectively. In the isolates, predominantly blaOXA-48 (93.7%) was detected. blaOXA-48 was detected alone in 56. isolates and together with blaOXA-181 genes in 33 isolates. Lower colistin MIC levels were found in the only OXA-48 positive strains than in isolates together with OXA-181. The blaNDM-1 gene was investigated in 3.2% of the isolates. PCR and carbapenemase combined disc results were found to be compatible in 91.3% of the isolates. Conclusion: The blaOXA-48 gene region remains prevalent. In addition, comprehensive identification of the real prevalence and resistance dynamics of blaOXA-48-like gene regions will contribute to the development of national carbapenemase surveillance policies.
Filiz Mercantepe, Levent Tümkaya
Topiramatın Metotreksat İlişkili Pankreas Hasarı Üzerine Etkisi
The Effects Of TopIramate On Methotrexate- Induced PancreatIc Injury
Amaç: Bu çalışmada metotreksat ilişkili pankreas hasarında topiramatın pankreasın Langerhans adacık hücreleri üzerine olan etkisinin araştırılması amaçlandı. Gereçler ve Yöntem: Çalışma 04 Temmuz- 24 Temmuz 2022 tarihinde Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi Hayvan Deneyleri ünitesinde gerçekleştirilmiştir. Çalışmada Spraque-Dawley erkek sıçanlar her grupta
8 hayvan olacak şekilde 3 gruba ayrıldı. Kontrol grubuna ait sıçanlara sadece %0.9’luk serum fizyolojik intraperiteonal (i.p.) olarak uygulandı. Metotreksat (MTX) grubuna tek doz 20mg/kg MTX uygulandı. Topiramat (TPM) tedavi grubuna MTX uygulamasından 7 gün önce ve 7 gün sonra olmak üzere toplam 14 gün süreyle günde tek doz TPM 100 mg/kg/gün oral gavaj yoluyla uygulandı. TPM uygulamasından 7 gün, son dozdan 16 saat sonra tüm denekler 50 mg/kg ketamin HCL ve 20 mg/kg ksilazin i.p. uygulanarak uyutuldu. Bulgular: MTX grubunda Langerhans adacıklarında yaygın ödematöz alanlar ve nekrotik hücreler gözlemledik. TPM grubunda MTX grubuna kıyasla nekrotik hücrelerin ve ödematöz alanların azaldığını
saptadık. MTX grubunda insulin pozitivitesi gösteren β hücrelerinin kontrol grubuna kıyasla azalmış olduğunu saptadık (p<0.05). TPM grubundaki pankreas dokusuna ait kesitlerde MTX grubuna kıyasla insülin pozitivitesi gösteren β hücrelerinde anlamlı düzeyde artış olduğunu gözlemledik (p<0.05). MTX grubunda kontrol grubuna kıyasla glukagon pozitivitesi gösteren hücrelerin sayısında anlamlı olarak azalma olduğunu izledik (p<0.05). TPM grubunda MTX grubuna kıyasla glukagon pozitivitesini gösteren α hücrelerinin sayısının artmış olduğunu gözlemledik (p<0.05). Histopatolojik Hasar Skoru kontrol grubunda 0(0-1), MTX grubunda 6(6-8)’ya yükseldiğini saptadık (p<0.05). TPM grubunda HHS 2(2-3) olarak gözlemlendi (p<0.05). Sonuç: Çalışmamız topiramatın pankreas adacık hücreleri üzerinde koru yucu bir etkiye sahip olduğunu göstermektedir.
Aim: The present study aimed to investigate the effects of topiramate on pancreatic islets of Langerhans cells in Methotrexate-related pancreatic injury. Materials and Methods: The study was conducted between 04 July - 24 July 2022 in the Animal Research Unit of Recep Tayyip Erdogan University. Male Spraque-Dawley rats were divided into 3 groups with 8
animals in each group. Control group (C) (Only 0.9% saline was administered). A single dose of 20mg/kg Methotrexate was administered to the MTX group (MTX). The TPM group (TPM) was administered 100 mg/kg/day Topiramate by oral gavage for a total of 14 days, 7 days before and after Methotrexate administration. All subjects were euthanized by anesthesia 16 hours after the l ast Topiramate dose. Results: We observed widespread edematous areas and necrotic cells in the islets of Langerhans in the MTX. We found that necrotic cells and edematous areas were decreased in the TPM compared to the
MTX. We found fewer β cells showing insulin positivity in the MTX compared to the controls (p<0.05). We observed an increase in insulin-positive β-cells in the TPM compared to the MTX (p<0.05). We observed a significant decrease in the number of cells showing glucagon positivity in the MTX compared to the controls (p<0.05). We observed an increased number of α cells showing glucagon positivity in the TPM compared to the MTX (p<0.05). We found that the HDS increased from 0(0-1) in the control group to 6(6-8) in the MTX (p<0.05). It was found as 2(2-3) in the TPM (p<0.05). Conclusion: Our study shows that topiramate has a protective ef fect on pancreatic islet cells.
Olgu sunumu
Sümeyra Bölük, Salih Bölük
Erişkinde Görülen İleoileal İnvajinasyon: Olgu Sunumu
IntestInal IntussusceptIon Seen In Adult PatIents: Case Report
Bağırsak intusepsiyonları genellikle çocukluk çağında görülen mekanik bağırsak obstrüksiyonu sebeplerinden birisidir. İnvajinasyonların yaklaşık %1-5 i erişkinlerde görülmektedir.Çocukluk çağında görülen vakaların %90 ı idiopatik iken, erişkin intusepsiyonlarında % 90 altta yatan organik bir lezyon bulunmaktadır. Etyolojiye bağlı olarak da tedavi değişmektedir. Sunacağımız 2 olgu aracılığı ile erişkinde görülen intusepsiyon vakaları hakkında bilgi vermeyi amaçladık.
Intestinal intussusceptions are one of the causes of mechanical intestinal obstruction usually seen in childhood. Approximately 1-5% of invaginations seen in adults. While 90% of childhood cases are idiopathic, 90% of adult intussusceptions have an underlying organic lesion. We aimed to give information about intussusception cases in adults with 2 cases we present .
İndeksleme
