Selçuk Tıp Dergisi Son Sayı
Selçuk Tıp Dergisi
2023
Cilt 39 | 3. Sayı
Vol. 39 | No. 3
Araştırma makalesi
Selin Gamze Sümen, Sevda Şener Cömert, Benan Çağlayan
Hiperbarik Oksijen Tedavisi Uygulanan Hastalarda Solunum Sistemi Fonksiyonları Ve Diyafram Üzerine Etkisi Nedir?
How Can HyperbarIc Oxygen Therapy Affect The DIaphragm And RespIratory FunctIons Of PatIents?
Amaç
Bu çalışmada, hiperbarik oksijen tedavisinin ardışık uygulamalarda hastaların solunum fonksiyonları ve diyafragma hareketleri üzerindeki etkilerini değerlendirmeyi amaçladık.
Hastalar ve Yöntemler:
Çalışma grubu, Haziran 2019-Aralık 20219 tarihleri arasında hiperbarik oksijen tedavisi uygulanan çeşitli hastalık tanısı alan 22 hastadan oluşuyordu. Dinamik ve statik akciğer hacimleri, difüzyon kapasitesi, maksimum inspiratuar ve ekspiratuar basınçlar gibi solunum fonksiyonları tedavi seanslarının başlamasından ve bitiminden önce değerlendirildi. Ayrıca torasik ultrasonografi ile diyafram kalınlığı, gelgit volümü ve derin inspirasyon sırasındaki diyafram hareketleri ölçüldü.
Bulgular:
Çalışmaya yaş ortalaması 53.3±10.0 yıl olan yirmi iki hasta (16 erkek;6 kadın) dahil edildi. Hastaların hiperbarik oksijen tedavilerinin sonunda yapılan total akciğer kapasitesi, vital kapasite ve rezidüel volüm de artış görüldü (p<0.05). Diğer statik akciğer hacimleri, maksimum inspiratuar ve ekspiratuar basınçlar, akciğer karbon monoksit difüzyon kapasitesinde değişiklik gözlenmedi. Tidal volümü hareketi ve vital kapasite sırasında diyafram kalınlığı ve diyafram hareketi artmıştır (p<0.05).
Sonuç:
Çalışmamızda hiperbarik oksijen tedavisinin diyafragma ve solunum fonksiyonları üzerindeki etkisini, spirometri, diyafragma görüntüleme teknikleri ve difüzyon kapasitesi yöntemleri ile değerlendirdik. Sonuç olarak, hiperbarik oksijen tedavisi pulmoner ve diyafragma fonksiyonlarında anlamlı bir değişikliğe yol açmıştır.
Anahtar kelimeler: Akciğer, Difüzyon kapasitesi, Diyafram, Hiperbarik oksijen, Toksisite
Aim:
In this study, we aimed to evaluate the repetitive effects of hyperbaric oxygen treatment on patients’ pulmonary functions and diaphragmatic movement.
Patients and Methods:
The study group consisted of 22 patients diagnosed with various diseases who were administered hyperbaric oxygen treatment between June 2019 and December 2019. Respiratory functions such as dynamic and static lung volumes, diffusion capacity, and maximum inspiratory and expiratory pressures were evaluated before the start and end of the treatment sessions. Besides, the diaphragm thickness and the diaphragm movements during tidal volume and deep inspiration were measured with thoracic ultrasonography.
Results:
Twenty-two patients (16 male;6 female) with a mean age of 53.3±10.0 years were included. At the end of hyperbaric oxygen therapy total lung capacity, vital capacity, and residual volume were significantly increased (p<0.05). The other static lung volumes, maximum inspiratory and expiratory pressures, and diffusing capacity of the lungs for carbon monoxide did not change. The thickness of the diaphragm and diaphragmatic movement during tidal volume and vital capacity were also increased (p<0.05).
Conclusion: In our study, we evaluated the effect of hyperbaric oxygen therapy on diaphragmatic and respiratory functions by using, diffusing capacity, as well as spirometry and diaphragmatic imaging techniques. As a result, hyperbaric oxygen treatment led to a significant change in pulmonary and diaphragmatic functions.
Keywords: Diaphragm, Diffusing capacity, Hyperbaric oxygen, Lung, Toxicity
Fahriye Kılınç, Uğur Gülper, İlkay Özer, İbrahim Kılıç
Mukokutanöz Biyopsilerde Direkt İmmünfloresan Değerlendirme Sonuçlarına Bir Bakış, Tek Merkez Deneyimi
An OvervIew Of The Results Of DIrect Immunofluorescence In Mucocutaneous BIopsIes: SIngle Center ExperIence
Amaç: Direkt immünfloresan inceleme, müköz membranları da etkileyebilen immün aracılı dermatolojik hastalıkların doğru ve ayırıcı tanısına ve tedavi yönetimine katkıda bulunmaktadır. Bu çalışmada direkt immünfloresan ve histopatolojik inceleme yapılan cilt/mukoza biyopsilerinin immünfloresan sonuçlarını, histomorfolojik bulgularını, ön tanılarıyla uyumunu karşılaştırmak ve immünfloresan incelemenin diagnostik rolünü değerlendirmek amaçlanmıştır.
Hastalar ve Yöntem: 01 Ocak 2019 – 31 Aralık 2019 tarihleri arasında patoloji laboratuvarına gönderilen toplam 207 hastanın biyopsileri değerlendirildi. Ön tanılara göre gruplar oluşturuldu (intraepitelyal/subepitelyal ayrışmalı durumlar, lupus eritematozus, liken planus, vaskülit), histolojik (intraepitelyal/subepitelyal ayrışma, klazis, dermal müsin birikimi) ve direkt immünfloresan (İmmünglobülin G, M, A ve C3 birikimleri, paternleri) bulgular kaydedildi. SPSS 23.0 yazılım programında Kappa istatistikleri ve McNemar testi kullanıldı. P<0.05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.
Bulgular: Direkt immünfloresan sonuçları 115 hastada negatif, 91 hastada pozitifti ve bir hastada değerlendirme yapılamamıştı. Büllöz pemfigoidli 44 hastanın 19’unda (%43,2), pemfiguslu 18 hastanın 10’unda (%55,6), lupus eritematozuslu 26/51 (%50,9), liken planuslu 10/15 (%66,7), Henoch Shönlein purpuralı 6/6 (%100), diğer vaskülitler için 37/62 (%59,7) hastada histopatolojik uyum izlenmiştir. Direkt immünfloresan pozitifliği büllöz pemfigoid için 19/19, pemfigus için 10/10, lupus eritematozus için 11/26, liken planus için 2/10, Henoch Shönlein purpurası için 6/6, diğer vaskülitler için 28/37 olguda saptanmıştır (κ = 0.021).
Sonuç: İmmün aracılı dermatolojik hastalıkların tanısında ve vezikülobüllöz hastalıkların ayırıcı tanısında direkt immünfloresan inceleme, klinik ve histolojik bulgulara önemli ölçüde destek olmaktadır.
Objective: Direct immunofluorescence examination contributes to the correct and differential diagnosis and treatment management of immune-mediated dermatological diseases that can also affect the mucous membranes.
In this study, it was aimed to compare skin/mucosa biopsies performed using direct immunofluorescence and histopathological examination, compliance with the preliminary diagnosis and to evaluate the diagnostic value of immunofluorescence examination.
Patients and Methods: A total of 207 patients’ biopsies sent to the pathology laboratory between January 01, 2019 and December 31, 2019 were evaluated. Groups were formed according to the preliminary diagnosis (intraepithelial/subepithelial separation conditions, lupus erythematosus, lichen planus, vasculitis), and histological (intraepithelial/subepithelial separation, clasia, dermal mucin deposition) and direct immunofluorescence (immunoglobulin G, M, A, and C3 depositions, patterns) findings were recorded. SPSS 23.0 package software with Kappa statistics and the McNemar test were performed. P<0.05 was considered statistically significant.
Results: Direct immunofluorescence results were negative in 115 patients, positive in 91 patients and could not be evaluated in one patient. Histological agreement was found in 19 of 44 (43.2%) patients with bullous pemphigoid, 10 of 18 (55.6%) with pemphigus, 26/51 (50.9%) with lupus erythematosus, 10/15 (66.7%) with lichen planus, 6/6 (100%) with Henoch Shönlein purpuras and 37/62 (59.7%) with other vasculitides. Direct immunofluorescence positivity was found as 19/19 for bullous pemphigoid, 10/10 for pemphigus, 11/26 for lupus erythematosus, 2/10 for lichen planus, 6/6 for Henoch Shönlein purpura, and 28/37 for other vasculitides (κ = 0.021).
Conclusion: Direct immunofluorescence examination significantly supports clinical and histopathological findings in the diagnosis of immune mediated dermatologic diseases and in the differential diagnosis of vesiculobullous diseases.
Selçuk Alver
İnterfasiyal Plan Bloklarının Cerrahların Ameliyat Sonrası Memnuniyetine Etkisi: Anket Çalışması
The EffIcacy Of InterfacIal Plan Block Procedures On PostoperatIve SatIsfactIon Of Surgeons: A Survey Study
Mustafa Altaş, Zeliha Yarar, Hatice Çalışkan Burgucu, Hasan Hüseyin Kır, Mustafa Kulaksızoğlu
D Vitamini Migren Varlığı, Tipi Ve Şiddet İle İlişkili Midir?
Is Vıtamın D Assocıated Wıth The Presence, Type And Severıty Of Mıgraıne?
Giriş: Migren dünya genelinde yaygın olarak görülen nörovasküler bir hastalıktır. Yapılan birkaç çalışmada D vitamin düzeyleri ile baş ağrısı şiddeti, tipleri arasında ilişki saptanmıştır. Biz de bu çalışmada birincil olarak migren hastaları ile sağlıklı kontroller arasında D Vitamin düzeyleri arasında fark olup olmadığını, ikincil olarak migren tipleri ve şiddeti ile D vitamini düzeyi arasında ilişki olup olmadığını araştırdık.
Hastalar ve Yöntem: Bu vaka-kontrol çalışması Ocak 2021 - Temmuz 2022 tarihleri arasında ***** Üniversitesi ***** Tıp Fakültesi Nöroloji Bölümünde gerçekleştirildi. Çalışmamıza 18 yaş üstü migren tanısı almış 204 hasta ve baş ağrısı olmayan 204 sağlıklı gönüllü dâhil edildi. Migren tanısı uluslararası baş ağrısı derneği 3 kriterlerine göre nöroloji uzmanı tarafından koyuldu.
Bulgular: Migren grubunda ortalama D vitamin düzeyi 15.30±9.93 ng/dl, kontrol grubunda 14.62±7.93 ng/dl idi. Her iki grup arasında istatistiksel açıdan anlamlı fark saptanmadı(p=0.976). Vitamin D eksikliği ve yetersizliği açısından da migren hastaları ile kontrol grubu arasında fark saptanmadı(p=0.365).
Sonuç: Çalışmamızın sonuçlarına göre migren hastaları ile normal popülasyon D vitamini düzeyleri arasında fark bulamadık. Migren alt tipleri arasında da D vitamini düzeyleri arasında istatistiksel bir fark yoktu. Ayrıca migren şiddeti ve migren atak sıklığı ile D vitamini düzeyleri arasında da ilişki saptanmadı. Çalışmamızın sonuçlarına göre D vitamini eksikliği prevalansının yüksekliği hem migren hastalarında hem de sağlıklı popülasyonda ortak sorun olarak gözükmekte olup bu konuda yapılacak geniş örnek sayılı randomize klinik çalışmalara ihtiyaç vardır.
Introduction: Migraine is a neurovascular disease that is common worldwide. In a few studies, a relationship was found between vitamin D levels and headache severity and types. In this study, we primarily investigated whether there was a difference in vitamin D levels between migraine patients and healthy controls, and secondarily, whether there was a relationship between types and severity of migraine and vitamin D levels.
Patients and Methods: This case-control study was carried out between January 2021 - July 2022 at ***** University ***** Faculty of Medicine, Department of Neurology. 204 patients over the age of 18 who were diagnosed with migraine and 204 healthy volunteers without headache were included in our study. The diagnosis of migraine was made by a neurologist according to the International Headache Society 3 criteria.
Results: The mean vitamin D level was 15.30±9.93 ng/dl in the migraine group and 14.62±7.93 ng/dl in the control group. There was no statistically significant difference between the two groups (p=0.976). There was no difference between migraine patients and the control group in terms of vitamin D deficiency and insufficiency (p=0.365).
Conclusion: According to the results of our study, we did not find any difference in vitamin D levels between migraine patients and the normal population. There was no statistical difference in vitamin D levels among migraine subtypes. In addition, no relationship was found between severity and frequency of migraine attacks and vitamin D levels. According to the results of our study, the high prevalence of vitamin D deficiency appears to be a common problem in both migraine patients and the healthy population, and randomized clinical studies with large sample numbers are needed on this subject.
Selman Hakkı Altuntaş, Mustafa Asım Aydın, Osman Gurdal, Fuat Uslusoy, Ömer Faruk Dilek
El Defektleri İçin Kasık Flebinin Kullanımı: Serbest Veya Pediküllü, Hasta Bildirim Sonuçlarına Göre Hangisi Öncelikli Olmalı?
The Use Of Groın Flap For Hand Defects: Whıch Should Be Prıor, Free Or Pedıcled, Based On Patıent-Reported Outcomes?
ÖZET
Giriş: Eldeki geniş defektlerin çoğu, tendon ve kemikleri açıkta olması nedeniyle vaskülarize cilt örtüsü gerektirir. Bu endikasyon için pediküllü kasık flebi standart bir flep olarak önerilmiştir. Ancak üst ekstremitenin immobilizasyonu dezavantaj olabilir. Kasık flebini serbest flep olarak kaldırmak da mümkündür. Serbest flebin dezavantajı, zaman alıcı bir mikrocerrahi işlem olmasıdır. Geniş el defektleri olan hastalarda pediküllü ve serbest kasık flebi rekonstrüksiyonlarını hasta bildirim sonuçlarına göre karşılaştırmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem: 2013-2020 yılları arasında ellerindeki geniş defektler nedeniyle pediküllü veya serbest kasık flebi yapılan 16 hasta bu çalışmaya dahil edildi. Çalışma retrospektif klinik anket çalışması olarak gerçekleştirildi. Hastalar pediküllü kasık flebi grubu (n=8) ve serbest kasık flebi grubu (n=8) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Hastalar 2 yıl takip edildi. Hastalara postoperatif dönemde DASH ve SF-36 testleri uygulandı. Ameliyat öncesi ve sonrası ağrı Vizüel Analog Skala ile değerlendirildi. Hastalara; hangi gün, ağrı çekmeden yürüyüp tuvalette oturabildikleri ve günlük işleri için ikinci bir kişiye ihtiyaç duymadıkları soruldu.
Bulgular: Pediküllü flep uygulanan hastaların yarısında ciddi dirsek ve omuz ağrısı vardı ve fizik tedavi gerektirdi. Yara iyileşmesi serbest kasık flebi grubunda anlamlı olarak daha erken tamamlandı (p<0,05). Pediküllü grupta ortalama hastanede kalış süresi serbest flep grubundan (sırasıyla 21 gün ve 13 gün) daha uzundu ve bu istatistiksel olarak anlamlı değildi. DASH skorları pediküllü flep grubunda subakut ve kronik evrede 92 ve 72 iken, serbest flep grubunda sırasıyla 52 ve 24 bulundu (p=0,012 ve 0,002). SF-36 skorlarına göre pediküllü flep grubunda fiziksel fonksiyonlar anlamlı olarak bozulmuştu (p < 0.001). İkinci kişinin günlük çalışması için ihtiyaç duyduğu gün sayısı pediküllü grupta 79, serbest flep grubunda 24 idi (p=0.041). Ağrısız tuvalete oturma pediküllü grupta 63. günde, serbest flep grubunda 15. günde başlandı (p=0.036).
Sonuç: Kasık flebinin serbest flep olarak transfer edilmesi ile omuz ve dirsek eklemi ile ilgili problemler ortadan kalktı, el rehabilitasyonuna daha erken başlanabildi ve günlük işlere dönüş süresi kısaldı. Eğer kasık flebi tercih edilecekse, serbest stil ilk olarak gözönüne alınmalıdır.
ABSTRACT
Introduction: Most of the large defects in the hand are required vascularized skin coverage because they exposed tendons and bones. A pedicled groin flap has been offered as a standard flap for this indication. But immobilization of the upper extremity can be a disadvantage. Raising the groin flap is also possible as a free flap. The disadvantage of free flap is a time-consuming microsurgical procedure. We aimed to compare the pedicled and free groin flap reconstructions in patients with large hand defects based on patient-reported outcomes.
Materials and Methods: Sixteen patients who had groin flaps pedicled or free for the large defects of their hands were included in this study between 2013-2020. This study was performed retrospectively clinical survey work. Patients were divided into two groups: the pedicled groin flap group (n=8) and the free groin flap group (n=8). Patients were followed for 2 years. The patients were subjected to DASH and SF-36 tests after a postoperative period. Pre- and postoperative pain were evaluated with the Visual Analogue Scale. On which day they could walk and sit in the toilet without pain and not needed a second person for daily work, the patients were asked.
Results: Half of the patients with pedicled flaps had serious elbow and shoulder pain and required physical therapy. The wound healing was completed significantly earlier in the free groin flap group (p<0.05). The mean hospital stay in the pedicled group was longer than the free flap group (21 days and 13 days, respectively), which was statistically insignificant. The DASH scores were found to be 92 and 72 in the subacute and chronic stages in the pedicled flap group, whereas 52 and 24 were found in the free flap group, respectively (p = 0.012 and 0.002). According to SF-36 scores, physical functions were impaired significantly in the pedicled flap group (p < 0.001). The number of days needed by the second person for daily work was 79 in the pedicled group and 24 in the free flap group (p = 0.041). Sitting in the toilet without pain was started on the 63rd day in the pedicled group and on the 15th day in the free flap group (p = 0.036).
Conclusions: By transferring the groin flap as a free flap, the problems related to shoulder and elbow joints have disappeared, hand rehabilitation could be started earlier, and the time to return to daily work was shortened. So, if the groin flap is preferred, free style should be considered first.
Mehmet Emin Cem Yıldırım, İlker Uyar
Yüz Germe Ameliyatında Hematom Riskini Azaltmada Traneksamik Asit Ve Hemostatik Netin Karşılaştırılması
ComparIson Of TranexamIc AcId And HaemostatIc Net In ReducIng The RIsk Of Hematoma In FacelIft Surgery
Amaç: Yüz germe ameliyatı, yaşlanma belirtilerini azaltmak ve daha genç bir görünüme kavuşmak için sıklıkla tercih edilen bir estetik cerrahi işlemdir. Yüz germe ameliyatı olan hastalarda hematom gibi komplikasyonların görülme sıklığı oldukça fazladır. Bu çalışma, yüz germe ameliyatı olan hastalarda TXA ve hemostatik net (ağ) tekniğinin hematom oluşumunu önlemedeki etkinliğini karşılaştırmayı amaçlamaktadır.
Hastalar ve Yöntem: Çalışmaya Ekim 2019-Şubat 2023 tarihleri arasında derin plan yüz germe ve yüz-boyun germe uygulanan 65 hasta (56 K, 9 E) dahil edildi. Hastalar TXA verilen, hemostatik net uygulananlar, ikisi birden uygulananlar ve hiçbirinin uygulanmadığı kontrol grubu olmak üzere dört farklı grupta değerlendirildi. Hastaların demografik bilgileri, takip bulguları, postoperatif dönemde hematom veya diğer komplikasyonlar kaydedildi. Gruplar arasındaki farklılıklar istatistiksel olarak değerlendirildi.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 54’tü. Sadece TXA uygulanan hasta grubu 17 hastadan, hemostatik net uygulanan grup 9 hastadan, her ikisi uygulanan grup 21 hastadan ve kontrol grubu 18 hastadan oluştu. Toplam 6 hastada hematom görüldü. Sadece hemostatik ağ kullanılan hastalarda ve sadece TXA kullanılan hastalarda hematom insidansında sayısal bir azalma gözlense de istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0.05). TXA ve hemostatik ağın birlikte kullanıldığı hastalarda hematom insidansı istatistiksel olarak anlamlı şekilde azalmıştır (p<0.05).
Sonuç: Traneksamik Asit ve hemostatik ağın birlikte hematom insidansını azaltmada etkili olduğu gösterildi. Hemostatik ağ kullanımı, hematom insidansında istatistiksel olarak anlamlı bir azalma ile sonuçlanmıştır. Bu önlemlerin cerrahi sonuçları iyileştirebileceği ve hastaların iyileşme sürecini hızlandırabileceği düşünülmektedir.
Background: Facelift surgery is a frequently preferred aesthetic surgery procedure to reduce the signs of aging and achieve a more youthful appearance. The incidence of complications such as hematoma is quite high among patients undergoing facelift surgery. This study aims to compare the efficacy of TXA and hemostatic net technique in terms of preventing hematoma formation in facelift surgery patients.
Patients and Method: The study included 65 patients (56 F, 9 M) who underwent deep plan facelift and face and neck lift between October 2019 and February 2023. Patients were evaluated in four different groups: TXA given, those applied hemostatic net, those applied both, and the control group applied neither. Demographic information, follow-up findings, any hematoma or other complications in the postoperative period were recorded. Differences between the groups were evaluated statistically.
Results: The mean age of the patients was 54 years. The patient group using only TXA consisted of 17 patients, the group hemostatic net applied consisted of 9 patients, the group applied both consisted of 21 patients, and the control group consisted of 18 patients. Hematoma was observed in 6 patients in total. Although a numerical decrease in the incidence of haematoma was observed in patients in whom only haemostatic net was used and in patients in whom only TXA was used, it was not statistically significant (p>0.05). The incidence of haematoma decreased that is statistically significant in patients in whom TXA and haemostatic net were used together (p<0.05).
Conclusion: Tranexamic Acid and hemostatic net both together showed to be effective in reducing the incidence of hematoma. It is thought that these measures may improve surgical outcomes and accelerate the recovery process of patients.
Ramazan Yılmaz, Hamit Göksu, Savaş Karpuz, Levent Tekin, Halim Yılmaz
Lomber Aksiyel Veya Radiküler Ağrılı Hastalarda Ultrason Kılavuzluğunda Kaudal Epidural Steroid Enjeksiyonunun Etkinliği: Retrospektif Kesitsel Bir Çalışma
EffIcacy Of Ultrasound-GuIded Caudal EpIdural SteroId InjectIon For AxIal Or RadIcular Low Back PaIn: A RetrospectIve Cross-SectIonal Study
Arka plan ve amaç: Ultrason (USG) kılavuzluğunda kaudal steroid enjeksiyonları (KSE), radyasyon maruziyeti olmaksızın daha kolay uygulanabilme avantajına sahiptir. Bununla birlikte, lomber disk hernisinin tedavisinde kullanımlarına yönelik sınırlı kanıt bulunmaktadır ve hasta memnuniyet düzeyleri ile ilgili veri yoktur. Bu çalışmanın amacı, USG kılavuzluğunda yapılan CESI'nin diskojenik veya radiküler bel ağrısı üzerindeki etkisini değerlendirmektir.
Gereçler ve yöntem: Bu çalışma, üçüncü basamak bir rehabilitasyon kliniğinde, poliklinik hastaları üzerinde yapılan retrospektif kesitsel bir çalışma olarak tasarlanmıştır. Çalışmaya, diskojenik veya radiküler karekterde kronik bel ağrısı olan ve USG eşliğinde kaudal epidural steroid enjeksiyonu yapılan 21 hasta alındı. Aralık 2022- Mayıs 2023 tarihleri arasında yapılmış işlemler hasta dosyaları veya elektronik veri tabanından taranarak veriler kaydedildi. Çalışmaya işlemden 2 ve 6 hafta sonra kontrol muayenesi olan hastalar dahil edildi. Hastaların vizüel analog skala (VAS-ağrı), hasta memnuniyet ölçeği, uyku kalitesi düzeyi ve Roland Morris Özürlülük Anketi (RMÖA) düzeyleri incelendi.
Bulgular: Tedavi öncesi düzeylere göre, ikinci hafta ve altıncı hafta kontrollerde VAS-ağrı skorlarında anlamlı düzeyde gerileme saptandı (p<0.001). Anlamlı ağrı azalması olarak kabul edilen, %50'den fazla ağrı rahatlaması oranı ikinci haftada %57,1, altıncı haftada ise %38,1’idi. RMÖA skorlarında, benzer şekilde 2. haftada ve 6. haftada anlamlı iyileşmeler gözlendi (p<0.001) ancak; 2. hafta ile 6. hafta arasında anlamlı fark gözlenmedi (p=0.447). Hastaların %71,4'ü başvuruda uyku kalitesini kötü olarak bildirirken, bu oran 2. ve 6. haftalarda sırasıyla %19,0 ve %23,8'e düşmüştü. Tedavi memnuniyeti açısından, hastaların %91,5'i 2. haftada daha iyi olduklarını belirtirken, %71,4'ü 6. haftada daha iyi olduklarını bildirmiştir.
Sonuç: USG kılavuzluğunda yapılan KSE, primer konservatif tedaviye dirençli diskojenik-radiküler bel ağrısı olan hastalarda ağrıyı, uyku kalitesini ve dizabiliteyi iyileştirmek ve aynı zamanda yüksek hasta memnuniyetini sağlamak için kısa-orta süreli takipte oldukça etkili ve güvenli bir tedavi seçeneğidir.
Background and objective: Ultrasound (USG)-guided caudal epidural steroid injections (CESI) have the advantage of being more easily applicable without radiation exposure. However, there is limited evidence regarding their use in the treatment of lumbar disc herniation, and no data is available regarding patient satisfaction. The aim of this study is to evaluate the effect of USG-guided CESI on axial or radicular low back pain.
Methods: This study was designed as a retrospective case-control study conducted in an outpatient setting at a tertiary care hospital. Records of the 21 patients who underwent USG-guided CESI due to axial or radicular low back pain and had an assessment with a visual analog scale (VAS pain), degree of pain relief, patient satisfaction scale, sleep quality, and Roland Morris Disability Questionnaire (RMDQ) in the patient files or electronic database were included in the study between December 2022 and May 2023.
Results: There was a significant difference in VAS pain scores between admission and the 2nd week and between admission and the 6th week (p<0.001). The frequency of meaningful pain reduction accepted as more than 50% pain relief was 57.1% and 38.1% at the 2nd and 6th weeks, respectively. A significant difference was found in RMDQ scores between admission and the 2nd week, between admission and the 6th week (p<0.001), and between the 2nd week and the 6th week (p = 0.447). While 71.4% of the patients described poor sleep at presentation, this ratio was 19.0% and 23.8% at the 2nd and 6th weeks, respectively. While 91.5% of the patients declared that they were better in the 2nd week, 71.4% reported that they were better in the 6th week.
Conclusion: Ultrasonography-guided CESI is an effective treatment method for improving pain, sleep quality, and disability by ensuring high patient satisfaction in individuals with axial or radicular low back pain in a short-to-moderate-term follow-up.
Olgu sunumu
Sıtkı Özbilgeç, Emine Türen Demir, Pembe Oltulu, Mustafa Korkmaz, Mehmet Artaç, Ali Acar
Kadın Üreme Sisteminin Tamamına Metastaz Yapan Alveolar Lobüler Meme Kanseri Vaka Sunumu
A Case Report Of Alveolar Lobular Breast Cancer MetastasIzed To The Whole Female ReproductIve System
Lobüler meme kanserinin üreme organlarına metastazı oldukça nadir görülen bir durumdur. Meme kanseri cerrahisi sonrası tamoksifen ve kemoterapi alan hastaların iç genital organ metastazlarının takibi klinik öneme sahiptir. Burada hastanemize başvuran ve tedavi gören böyle bir hastayı tanıtıyoruz
Metastasis of lobular breast cancer to the reproductive organs is an extremely rare condition. The followup of internal genital metastases for patients who received tamoxifen and chemotherapy after breast cancer surgery has important clinical significance. Here, we introduce such a patient who applied to our hospital and received treatment.
İndeksleme
