Makale Arama

Prediyabet sıklığı tüm dünyada giderek artış göstermektedir. 2030’lu yıllarda 470 milyondan fazla kişide prediyabet izleneceği tahmin edilmektedir. Prediyabet, glisemik değerlerin normal ile diabetes mellitus (DM) arasında değiştiği DM gelişimi için yüksek risk grubunu tanımlamak için kullanılır. Prediyabette insülin direnci ve beta hücre disfonksiyonu glukoz seviyesinde aşikar değişiklik izlenmeden başlamaktadır. Gözlemsel çalışmalarda prediyabetin kronik böbrek hastalığı, küçük fiber nöropati, retinopati ve artmış serebrovasküler ve kardiovaküler hastalık riski ile ilişkili olduğu bildirilmiştir. Bu derlemede prediyabetin tanımı ve prediyabetin mikrovasküler ve makrovasküler hastalıklarla birlikteliği değerlendirilmiştir.

Dünya üzerinde tip 2 diyabet sıklığı giderek artmaktadır. Hernekadar diyabetes mellitus tedavisi için günümüzde birçok tedavi seçeneği bulunsa da glisemik kontroldeki başarı oranları halen yetersizdir. Sodium Glucose Co-transporter (SGLT)2 inhibitörleri insülin etkisinden bağımsız etki gösteren yeni bir sınıf antihiperglisemik ajanlardır. SGLT2 inhibitörleri idrarla glukoz atılımını arttırarak plazma glukoz düzeylerini düşürürler. Günümüzde değişik fazlarda klinik çalışmaları devam eden birçok molekül vardır. Mevcut çalışmalar bu grup ilaçların iyi tolere edildiğini, hipoglisemi yapmadan kilo kaybıyla beraber kan şekeri düzeylerini kontrol altına aldığını göstermiştir. Bu yazıda böbreğin glukoz hemostazındaki rolü ve renal glukoz absorbsiyonu SGLT2 inhibitörleri ile inhibisyonunun etkileri irdelendi.

Diyabetik nefropati, diyabetes mellitusun önemli mikrovasküler komplikasyonlarından biridir. Diyabetik nefropati, hem tip I hem de tip II diyabetes mellitusun major komplikasyonu olarak gelişmektedir. Aynı zamanda, son dönem böbrek yetmezliğinin en önemli nedenidir. Hiperglisemi ve arteriyal hipertansiyon, diyabetik nefropati için esas risk faktörleridir, ancak genetik yatkınlık hem tip I hem de tip II diyabet için büyük önem taşır. Hiperglisemi, hipertansiyon, obezite, kalıtsal hastalıklar, sigara kullanımı ve ilerleyen yaş gibi diğer birçok risk faktörü de diyabetik nefropatinin gelişimine katkı sağlamaktadır. Normal albuminüriden mikroalbuminüriye ilerleme diyabetik nefropatide ilk adım olarak kabul edilir. Daha sonra, belirgin proteinüri, azalmış glomerüler filtrasyon hızı ve son dönem böbrek yetmezliği gelişir.

Amaç: Bir monoterpen olan geraniol, bazı bitkilerde yer alan doğal bir antioksidandır. Hidrojen peroksit (H2O2) ise reaktif oksijen türlerinin (ROS) bir üyesidir. Bu çalışmada, H2O2 uygulanan sıçanlarda geraniolün beyin kolesterolü ve yağda çözünen A (retinol) ve E (alfa (α)-tokoferol ve α-tokoferol asetat) vitaminlerine etkisinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Gereçler ve Yöntem: Çalışmada yetişkin erkek Wistar sıçanlar rastgele dört gruba ayrılarak (n=7), geraniol (50mg/kg) ve H2O2 (16mg/kg), intraperitoneal olarak, 30 gün süresince gün aşırı uygulandı. Beyin numuneleri homojenize edildikten sonra kolesterol, α-tokoferol, α-tokoferol asetat ve retinol düzeyleri yağ ekstraktlarından HPLC ile analiz edildi. Bulgular: Beyin kolesterol düzeyinin H2O2 grubunda kontrol grubuna kıyasla daha fazla olduğu belirlendi. H2O2 ve geraniol+ H2O2 gruplarında, beyin α-tokoferol asetat düzeylerinin kontrole kıyasla daha yüksek olduğu bulundu. Beyin retinol seviyesi bakımından grupların hiçbirisinde istatistiksel olarak anlamlı bir değişiklik mevcut değildi. Sonuç: Elde ettiğimiz veriler, beyinde kolesterol ve α-tokoferol asetat düzeylerinin H2O2 ile oluşturulan oksidatif stresten etkilendiğini göstermektedir. Geraniolün erkek sıçanlarda H2O2’nin etkilerini azaltma potansiyeli olduğu söylenebilir.

Adipoz dokunun sadece pasif bir enerji deposu değil, aynı zamanda endokrin bir organ olduğunun anlaşılması ile salgıladığı biyoaktif faktörlere ilgi artmıştır. Adipositlerin yanı sıra

pre-adipositler, makrofajlar, endotel hücreler, fibroblastlar ve lökositlerden oluşan adipoz doku, sistemik metabolik regülasyonda önemli bir role sahiptir. Tazaroten ile indüklenen gen 2 (TIG2) veya retinoik asit reseptör cevaplayıcı 2 (RARRES2) olarak adlandırılan chemerin ilk olarak 1997'de psoriatik cilt lezyonlarında, retinoik aside duyarlı bir gen olarak keşfedilmiştir. Daha sonra chemerin'in, adiposit farklılaşmasını, glukoz ve lipit metabolizmasında önemli genlerin ekspresyonunu değiştirdiğini gösteren verilerle adipogenezi ve adiposit metabolizmasını düzenlediği belirlenmiş ve yeni bir adipokin olarak sınıflandırılmıştır. Chemerin dolaşımda ve inflamatuvar sıvılarda etkilerine reseptörü G protein-bağlı reseptör kemokin benzeri reseptör 1 (CMKLR1) yoluyla aracılık etmektedir. Obezite, metabolik sendrom (MetS), tip 2 diyabet (T2DM), polikistik over sendromundan (PKOS) inflamatuvar hastalıklara kadar çeşitli hastalıklarda lokal ve/veya dolaşımdaki chemerin seviyelerinin artması ile ilişkili klinik araştırmaların sayısındaki artış chemerinin bu hastalıkların patogenezindeki önemli rollerini desteklemektedir. Her ne kadar bu hastalıklarda serum chemerin seviyelerinin yükseldiği açık olsa da, chemerin ekspresyonunu düzenleyen mekanizmalar tam olarak anlaşılamamıştır. Chemerinin etki mekanizmalarının anlaşılabilmesi için daha fazla randomize kontrollü çalışmaya ihtiyaç duyulmaktadır.

Yağda eriyen bir prohormon olan D Vitamini, güneş ışınlarına maruz kaldıktan sonra deride üretilen bir secosteroiddir. Farklı metabolik yolaklarla kalsiyum ve fosfat metabolizmasında önemli rol oynayan kalsitriole çevrilir. D vitamini eksikliği, daha az güneş ışığına maruz kalma, D vitamini yetersiz alımı ve emilim sorunları gibi bazı faktörlerle ilgilidir. Son zamanlarda yapılan çalışmalar birçok insanda D vitamini eksikliğinin olduğunu göstermiştir. Literatürde D vitamini eksikliğinin kronik kas-iskelet ağrısı, Tip 1 ve Tip 2 Diabetes Mellitus (DM), obezite, multipl skleroz, romatoid artrit, kardiyovasküler hastalıklar, osteoporoz, mikroalbüminüri, kolon, prostat ve meme kanserini içeren böbrek yetmezliği gibi çeşitli hastalıklara ve fonksiyonel bozukluklara etkileri bildirilmiştir. D vitamini, hem doğrudan hem de dolaylı olarak organizma için hayati öneme sahip çok sayıda fonksiyon sağlayan çeşitli metabolik yollarda önemli bir rol oynayan temel yapısal unsurlardan biridir. Eksikliği halinde çok sayıda fonksiyonel bozukluk ve hastalığa neden olmasına rağmen, D vitamini replasman tedavisi ihmal edilmedikçe güvenli, ekonomik ve basittir. Bu derlemede D vitamininin metabolizmasını, fonksiyonlarını ve etkilerini, D vitamini eksikliğinde karşılaşılabilecek kronik hastalık risklerinin artmasını ve D vitamini replasman tedavisinin önemini göstermeyi amaçladık.

Ortalama trombosit hacmi (MPV); trombosit hacmi yanında fonksiyonu ve aktivasyonu hakkında bilgi veren bir belirteçdir. Artmış MPV düzeyine sahip trombositlerin adezyon ve agregasyona eğilimleri daha fazladır. Diyabetlilerde; trombosit aktivasyonu sonucu adezyon ve agregasyon artar, bu durum mikrovasküler sistemde tıkanıklıklara, dokularda iskemi ve hipoksiye neden olur. Bu çalışmada amac; mikroalbüminüri (MA) ve/veya hipertansiyonu (HT) olan ve olmayan tip 2 diyabetes mellitus (DM)’lu hastalarda MPV düzeylerini karşılaştırmak ve komplikasyonların tespitinde MPV’nin kullanılabilirliğini araştırmaktır. 18-65 yaşları arasında MA ve/veya HT olan ve olmayan 80 (42 K, 38 E) tip 2 DM’li ile benzer özellikte 30 ( 15 K, 15 E) sağlıklı kişi çalışmaya alındı. Hastalar Grup 1; HT ve MA olmayan tip 2 DM’li, Grup 2; HT olan ve MA olmayan tip 2 DM’li, Grup 3; HT olmayan ve MA olan tip 2 DM’li, Grup 4; HT ve MA olan tip 2 DM’li olarak 4 gruba ayrıldı. MA ve/veya HT olan Grup 2, Grup 3 ve Grup 4’deki hastaların MPV düzeyleri kontrollerden daha yüksekti (sırasıyla p=0.005, p<0.001, p<0.001). Grup 2, Grup 3 ve Grup 4’deki hastaların MPV’i, Grup 1’deki hastalardan daha yüksekti ancak anlamlı değildi. Tüm diyabetik hastalardaki MPV, kontrollerden daha yüksekti (p<0.001). Hipertansiyon ve/veya MA gelişen tip 2 DM’li hastaların MPV’i, sağlıklılara göre yüksek bulunmasına rağmen diyabetik olupta komplikasyonları olmayanlara göre anlamlı fark bulunmadı. Bu nedenle diyabetik hastaların takibinde MPV düzeylerinin faydalı olmayacağı kanaati getirdik.

Brakiyal arterden ölçülen, endotel fonksiyonunun göstergesi olan akımla ilişkili vasodilation (AİD) kardiyovasküler risk faktörleri ile ilişkilidir. AİD ile koroner kollateral oluşumu arasındaki ilişki günümüze dek incelenmemiştir. Çalışmamızda bu ilişkiyi araştırdık. Çalışmaya yaş ortalaması 59±11 olan toplam 91 hasta (12 kadın, 79 erkek) alındı. Koroner arterlerinden herhangi birisinde %90 ve üzeri darlık bulunan hastalar çalışmaya dahil edildi. Koroner kollateral varlığı anjiografik olarak Rentrop sınıflamasına göre yapıldı. Hastalar iyi gelişmemiş kollateraller (Rentrop 0-1; 42 hasta) ve iyi gelişmiş kollateraller (Rentrop 2-3; 49 hasta) olmak üzere 2 gruba ayrıldı. Tüm hastalarda yüksek rezolusyonlu ultrason ile AİD ve nitrogliserine bağlı vazodilatasyon ölçüldü. AİD iki grup arasında farklı bulunmadı (4.55±0.69 vs 4.52±0.64, p=0.83). Sonuç olarak bu çalışmada, brakiyal arterden ölçülen AİD’nin bozulması ile zayıf kollateral oluşumu arasında bir ilişkinin olmadığı tesbit edildi. Bunun nedeni kollateral damar oluşumunda birçok faktörün rol alıyor olması olabilir.

Klinigimizde mesane tümörü ön tanısıyla tetkike alınan beşi erkek, biri bayan, anorektumu normal allı hastanın anal submukazasına 7 ml. kontrast madde injekte edilerek 15-30-45-60-120. dakikalarda radyografileri alındı. İnjeksiyonu takip eden 30 daki-ka içinde prostatik pleksüs ve tüm mesane duvarımn opasifiye olduğu belirlendi. Iki saat sonra dahi film-lerin hiç birisinde pyelokalisiyel sistem ve üreter-lerde kontrast madde beirlenmedi. Anal sistografinin mesane duvarını ve prostat, tutmuş patolojilerin değerlendirilmesinde yardımcı bir tanı yöntemi olabileceği kanısına varıldı.

Nörofibromatozis tip I (NF1), 17. kromozomda nörofibromin protein kodlayan genin mutasyonuna yol açan karmaşık bir hastalıktır. NF1 otozomal dominant bir hastalıktır. Bireylerde NF1 prevalansı yaklaşık 1: 2500 ila 1: 3500'tür. Erkekler ve kadınlarda eşit olarak görülür. Bu çalışmada çok sayıda hiperpigmente deri makülü, birden fazla café-au-lait lekesi, aksiller çillenmesi, optik gliomu, yüzlerce yumuşak deri nörofibromu ve her iki gözün irisinde lisch nodülleri bulunan 27 yaşında bir kadın hasta sunulmuştur. Klinik özelliklere göre, nörofibromatozis tip 1'den şüphelenilen hastadan, NF1 geninin dizi analizi yapıldı ve NF1 geninde bir heterozigot mutasyon c.980 T> G (p.L327R) tespit edildi. Bu mutasyon literatürde daha önce rapor edilmemiştir.