Makale Arama

Yenidoğanlarda 2-4 parmak oranının araştırılması. Amaç: çalışmamızda miadında, düşük doğum ağırlıklı ve prematüre yenidoğanlar da el ölçümleri ve ikinci ile dördüncü parmak ölçümleri arasındaki ilişkülerin belirlenmesi amaçlandı. Gereç ve yöntem: Yaşları 29-37 gebelik haftası arasında değişen 60 prematüre yenidoğan (Erkek 30, Kız 30), 60 miadında yenidoğan (Erkek 30, Kız 30) ve 60 düşük doğum ağırlıklı yenidoğan (Erkek 30, Kız 30) olgu çalışmaya alındı. Bütün vakalarda el uzunluğu, el genişliği, 2. Parmak uzunluğu 4. Parmak uzunluğu, 4. Parmak uzunluğu, 2-4 parmak [(2. Parmak uzunluğu ÷ 4. Parmak uzunluğu) x 100] ve el indeksi [(el genişliği ÷ el uzunluğu) x 100] belirlendi. Bulgular: El ölçümlerinde miadında olan yenidoğanlar da daha büyük olmak üzere gruplar arasında istatistiksel bakımdan farklılıklar tespit edildi(p<0.05). Miadında yenidoğanlar da el genişliğinde ve 2 parmak uzunluğunda kızlarda daha uzun olmak üzere cinsler arasında farklılık belirlendi (p<0.05). Bütün gruplarda alınan parametreler arasında müspet yönde kolerasyon bulundu. Ayrıca kızların 2/4 parmak indeksi miadında yeni doğanlarda daha yüksek bulundu. Miadında yenidoğanlarda el ve parmak indeksi cinsler arasında farklıydı. Sonuç: Prematüre, miadında ve düşük doğum ağırlıklı yenidoğanlarda el ve ikinci ile dördüncü parmak parametrelerinin daha fazla tanımlanması ile bireysel varyasyonlar hakkında daha fazla bilgi sunulmuş olacaktır. İkinci ile dördüncü parmak varyasyonları hakkındaki bilgiler iskelet ve endokrin sistem gelişimindeki patolojilerin veya anomalilerin teşhis edilmesinde yardımcı olabilir.

62 yaşındaki bir erkek kadavranın toraks arka duvarının diseksiyonu sırasında azygos ven sistemine ait varyasyonlar tespit edildi. V. hemiazygos ve v. Hemiazygos accessoria gelişmemişti. V. lumbalis ascendens dextra ve v. lumbalis ascendens sinistra birleşerek Th11 vertebra korpusu hizasında v. azygos’u oluşturuyordu. V. azygos orta hatta ductus thoracicus ile birlikte seyrederek Th4 vertebra hizasında v. Cava superior’a açılıyordu. Columna vertebralis’in sol tarafında; 3.-10. interkostal aralıklarda bulunan venler üst, orta ve alt olmak üzere 3 adet kök oluşturarak v. azygos’a drene oluyorlardı. Azygos ven sistemindeki anatomik varyasyonların bilinmesi mediastinal cerrahi ve bölge ile ilgili radyografilerin yorumlanmasında önemlidir.

Rutin diseksiyon çalışması esnasında formaldehit ile fikse edilmiş 73 yaşındaki bir erkek kadavranın sol kolunda, M. biceps brachii’nin iki başına ek olarak, bir başının daha olduğu görüldü. Kasın diğer iki başı ve diğer kol kasları normal anatomik lokalizasyonundaydı. Üç başlı biceps brachii olguları bazı araştırmacılar tarafından başın orijin aldığı yere göre infero-medial humeral, superior humeral, infero-lateral humeral baş olmak üzere sınıflandırılmıştır. Bu vakada M. brachialis’in origosunun medialinden ve humerus’un orta 1/3’lük kısımlarından başlayan aksesuar baş, M. biceps brachii’nin ortak tendonunda sonlanıyordu. Literatürde infero-medial humeral baş olarak adlandırılan bu başın görülme sıklığı ırka göre değişmekle beraber; ortalama %7.7-12’dir. Türk populasyonunda yapılan çeşitli çalışmalarda ise insidansı %2.54-6.15 olarak gösterilmiştir. Bu tarz varyasyonların bilinmesinin olası cerrahi komplikasyonların önlenmesinde ve tanı yöntemlerinde önemli olduğunu düşünüyoruz.

Plastik enjeksiyon ve korrozyan kart metodu uygulayarak çıkarılan kastların elastikiyet ve da-yanıklılığının arttırılması suretiyle intrahepatik arter dalları arasında artastomozların araşitrılması amaçlanan bu çalışmada 13 arter sistemi kastırtın 4'iirıde (%37.07) değişik tip ve bölgelerde anasto-rnoziar tespit edilmiştir. Karaciğer üzerinde yapılacak cerrahi operasyonlarda subsegmental varyasyonların yanında intra-hepatik anastomozlarin da olabileceğinin gözününde bulundurulması ve preoperaiif olarak gerekli önlemlerin alınmasının daha emin ve etkili ensizyon imkanı sağlayacağı sonucuna varılmıştır.

Amaç: İnsan fetuslarında, n. radialis’in ve musküler dallarının seyri ve varyasyonlarını tespit etmek. Gereç ve yöntem; Nevrus radialis diseksiyonları 100 fetusun (50 difli ve 50 erkek) 200 kol ve önkolunda yapıldı. Uzunluk, kalınlık ve uzaklık ölçümleri 0.01 mm hassas dijital kumpas kullanılarak aynı kişi tarafından alındı. Bulgular: Tüm kollarda n. radialis’ten ilk olarak ramus musculares’in medial dalı ayrılıyordu. Bu dal 153 kolda (%76.5) n. radialis’in arka üst bölümünden, 47 kolda (%23.5) ise n. radialis’in ön üst bölümünden çıkıyordu. Önkollarda n. radialis’ten çıkan ilk dalların m. Brachioradialis ve m. extensor carpi radialis longus’a gittiği gözlendi. M. extensor carpi radialis brevis’i innerve eden musküler dalın %48 r. profundus’tan, %42 n. radialis’ten (r. superficialis ve r. profundus’un ayrım yeri), %10 r. superficialis’ten çıktığı tespit edildi. Ayrıca, n. radialis’ten m. brachialis’in inferolateral segmentine giden musküler bir dal (%26) gözlendi. Fetuslarda n. radialis seyri ve humerus gövdesi ile ilişkisi incelendiğinde proksimal (üst 0.18’i) ve distal (alt 0.17’si) kısımlarda ilişki tespit edilmedi. Sonuç: Nervus radialis’in seyri, musküler dalları, innervasyon paternleri ve varyasyonlarının bu bölgenin cerrahisiyle uğraşan uzmanlar tarafından iyi bilinmesi gerekmektedir. Özellikle, bu çalışmada tespit edilen, fetuslarda n. radialis’in humerus arka yüzündeki spiral geçişi için güvenli alanın erişkine göre daha az olduğunun bilinmesi önemlidir.

Çalışmamızda prematüre ve miadında yenidoğanlarda anterior fontanel boyutlarının belirlenmesi ve fontanel boyutları ile kranyal morfoloji arasındaki ilişkilerin belirlenmesi amaçlandı. Yaşları 34-37 gebelik haftası yaşı arasında değişen 60 prematüre (30 erkek, 30 kız) ile yaşları 39-41 gebelik haftası yaşı arasında değişen 60 miadında yenidoğan (30 erkek, 30 kız) olgu üzerinde çalışıldı. Çalışmada bütün vakalarda baş çevresi, kafa uzunluğu ve kafa genişliği ölçüldü. Anterior fontanel köşe noktalarından fontanelin transvers genişliği ve sagittal uzunluğu ölçüldü. Daha sonra fontanel çap ortalaması ve fontanel alanı hesaplandı. Kranyal parametrelerin ölçümlerinde prematüre ve miadında yenidoğanlar arasında miadında doğanlarda prematürelerden daha büyük olmak üzere istatistiki açıdan anlamlı farklılık tespit edildi (p<0.001). Fontanel parametrelerinde ise prematüre ve miadında yenidoğanlar arasında farklılık bulunamadı. Yenidoğanlarda cinsler arasında doğum ağırlığı, boy, baş çevresi ve kafa uzunluğunda erkeklerde daha büyük olmak üzere farklılık vardı (p<0.05). Prematüre yenidoğanlarda cinsler arasında anterior fontanel sagittal uzunluğu, ortalama uzunluğu ve alanında erkeklerde daha büyük olmak üzere farklılık tespit edildi (p<0.05). Prematüre erkek yenidoğanlarda gestasyonel yaş ile fontanel transvers genişliği ve sagittal uzunluğu parametreleri arasında anlamlı ilişki olduğu belirlendi (sırasıyla: r:0.27, r:0.43). Prematüre yenidoğan her iki cinstede kranyum ölçümleri ile anterior fontanel boyutları arasında anlamlı derecede pozitif korelasyon bulundu (r: 0.67- 0.31). Çalışmamızdaki prematüre ve miadında yenidoğanlardaki ortalama anterior fontanel boyutlarının her iki cinste de yapılan diğer çalışmalardan yüksek olduğu tespit edildi. Anterior fontanel boyutlarının normal varyasyonları hakkındaki bilgiler kranyal iskelet gelişiminin patolojilerinin teşhis edilmesinde yardımcı olabilir.

Plastik enjeksiyon ve korrozyon kast metodu uygulayarak a. hepatica propria.nın intrahepatik dağılımı incelenen bu çalışmada, fonksiyonel olarak karaciğeri sağ ve sol loblara ayıran esas lobar fissürün yüzeye! ozelliklere göre yapılan bölümlenrne çizgisine uymadığı ve fossa vesica biliaris'ten sulcus vena cava inferior'e uzanan çizginin projeksiyonuna karşılık geldiği gözlenmiştir. Subsegmentasyon seviyesinde değerlendirilebilen IS arter sistemi kadının 7'sinde (%46.66) hafif ve ileri derecede, ayrıca lobus caudatus'u besleyen arter dalcıklarının orijinlerinde varyasyonlar olduğu görülmüştür. Karaciğer üzerinde yapılacak cerrahi operasyonlarda subsegmental varyasyonlarin olabileceğinin göz önünde bulundurularak pre-operatif önlemlerin alınmasının yararlı olacağı sonucuna varılmıştır.

Farmakogenetik (PGx), genetik varyasyonlar ve bunların bireyler arasında oluşturduğu ilaç yanıtı farklılıkları ile ilgilenir. İlaç metabolizmasından sorumlu enzimlerin keşfi ve bu enzimleri kodlayan DNA dizilimlerinin araştırılması bireysel tedavi stratejilerinin oluşturulmasını sağlar. İlaç metabolizmasından sorumlu sitokrom 2B6, sitokrom 2C9, sitokrom 2C19, sitokrom 2D6, sitokrom 3A4, N-asetil transferaz, dihidropirimidin dehidrogenaz, tiopurin metiltransferaz, 5’-difosfat (UDP)-glukuronoziltransferaz ve katekol-O-metil transferaz enzim polimorfizleri ilacın farmokokinetik özelliğini etkileyerek bireyler arası ilaç yanıtı farklılıklarına neden olabilirler. PGx çalışmaların temelini oluşturan ilk örnekler N-asetil transferaz ve sitokrom 2D6 polimorfizmleridir. İlaç seçiminde ciddi farmakokinetik farklılıklara neden olan enzim polimorfizmlerinin göz önünde bulundurulması tedavi başarısını artırmak ve advers/toksik reaksiyon riskini önlemek açısından önemlidir. Yaklaşık 50 yıl önce temelleri atılan farmakogenetik ile ilgili çalışmalar gen teknolojisinin gelişmesi ile günümüzde daha önemli bir hale gelmiştir. Teknolojik gelişmeler sayesinde hızlanan farmakogenetik çalışmalar ile bireye özgü ilaç seçimi farmakogenetiğin ikinci 50 yılı içerisinde daha fazla gelişme kaydederek önemli bir parametre olacaktır.

45 yavnda erkek kadavrada yaptlan dis-seksiyonda, arteria carotis communis sinistranin truncus brachiocephalicus ile birlikte, ayrica arteria vertebralis sinistra ile arteria subclavia sinistranin truncus ceklinde arcus aortadan ciktigr tesbit edildi. Bu varyasyon literatfir bulgulari ile karplaftrrildt.

Amaç: Gastrointestinal stromal tümörler (GİST); gastrointestinal traktın en sık görülen mezenkimal tümörleridir. Gastrointestinal sistemin peristaltizmini düzenleyen interstisyel Cajal hücrelerinden köken aldıkları düşünülmektedir. Gastrointestinal stromal tümörler farklı morfolojik ve biyolojik davranış özellikleri ile heterojen bir tümör grubudur bu nedenle farklı ülkelerde farklı epidemiyolojik, klinikopatolojik ve prognostik özellikler sergileyebilmektedir. Bu çalışmanın amacı, son 10 yılda GİST tanısı alan 100 olgunun histopatolojik, immünhistokimyasal özellikleri ve risk gruplarının analizini yapmaktır. Hastalar ve Yöntem: 2006- 2016 yılları arasında patoloji laboratuarımızda GİST tanısı alan 100 olgu retrospektif olarak incelendi. Olguların çap ve mitoz oranlarına göre risk grupları belirlendi. Çap ve mitoz dışındaki histopatolojik ve immünohistokimyasal özellikleri ile risk grupları arasındaki ilişki analiz edildi. Verilerin analizinde Chi- kare- Fischer testleri kullanıldı. Bulgular: Olgularımızda yaş ve cinsiyet dağılımı risk gruplarına göre değişmemektedir. En çok; sırası ile kolorektal, ekstra gastrointestinal sistem (mezental, omental ve retroperiton), ince barsak ve mide GİST leri yüksek risk grubunda yer almaktadır. İnce barsak, kolorektal ve ekstra gastrointestinal tümörler daha büyük çaplı olup mide tümörleri daha küçük çaplıdır. İmmünhistokimyasal CD-34, S-100, SMA, desmin ekspresyonu ile risk grupları ilişkili değildir. Ki-67 %10’ un üzerinde ekspresyon gösteren tümörler yüksek risk grubunda yer almaktadırlar. Mide ve ekstra gastrointestinal tümörler daha fazla CD-34 ekspresyonu göstermektedir. Nekroz ve kanama gösteren tümörler ile selüleritesi yüksek tümörlerin bir üst risk grubunda olma oddsları artmıştır. Ülserasyon, büyüme paterni ve atipi ile risk grupları arasında ilişki mevcut değildir. Sonuç: GİST ler gastrointestinal sistemin nadir tümörlerinden olup farklı bölgelerde, farklı varyasyonlarda ortaya çıkabilirler. GİST lerin histopatolojik ve immünhistokimyasal olarak detaylı incelenmesi ve risk gruplarına göre klasifiye edilmesi klinik tedavi ve takipte önemli rol oynamaktadır.

Konka bülloza intranazal anatominin önemli varyasyonlarından bir tanesidir. Bu çalışmada paranazal sinüs en­ feksiyonu olan 86 hasta lateral nazal duvar anatomik varyasyonları açısından BT ile araştırılmıştır. Hastaların %22’sinde en az bir tarafta konka bülloza tesbit edilmiştir. Paranazal sinüs enfeksiyonlarının konka büllozaya bağlı olmaksızın da gelişebildiği, konka bülloza tesbit edilen hastalardan 15’ine yapılan endoskopik cerrahi girişim sonucunda, endoskopik cerrahinin sinüzit tedavisinde yararlı olduğu görülmüştür.

A. superior cerebelli (ASC), orijin ve yerleşim açısından fossa cerebri posterior’da bulunan arterler içerisinde en az varyasyon gösterenidir. Anatomi Anabilim Dalı rutin laboratuvar diseksiyonları sırasında 62 yaşındaki erkek kadavrasında ASC’nin a. basilaris’ten ayrılma noktasında her iki tarafta dublikasyon gösterdiği tespit edildi. Bölgedeki bu tür morfolojik varyasyonlarla ilgili çalışmalar nöroşirürjikal operasyonlar öncesinde ve anjiografik tetkiklerin değerlendirilmesi sırasında temel bir bilgi oluşturabilecektir.

Amaç: Laparoskopik kolesistektomi (LK) sırasında şüpheli koledok taşlarını selektif intraoperatif kolanjiografi ile tespit etmektir. Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde uygulanan 100 LK olgusundan koledok taşı şüphesi olan 16 olguya selektif laparoskopik kolonjiografi (LKG) çekildi. Bu işlem için klasik intraoperatif kolonjiografi endikasyonları baz alındı. Bulgular: Çekilen 16 LKG’nin yalnızca bir tanesinde koledok taşı tespit edildi. Diğer olgular normal olarak değerlendirildi. Bunun yanında, ekstrahepatik safra yollarındaki varyasyonlar hakkında fikir sahibi olundu. Sonuç: Peroperatif laparoskopik kolanjiografi intraduktal taşlar ve safra yollarının anatomik varyasyonlarının belirlenmesinde güvenilir bir metoddur.

Canlı böbrek verici adaylarında renal arterlerin Digital Subtraksiyon Anjiyografi (DSA) ile değerlendirilmesi ve bulguların cerrahi sonuçlar ile karşılaştırılması amaçlandı. DSA yapılan 180 böbrek verici adayı retrospektif olarak değerlendirildi ve bulgular cerrahi operasyon bulguları ile karşılaştırıldı. Arşiv sisteminden çağrılarak elde edilen böbrek verici adaylarının DSA görüntüleri, çalışma istasyonlarında bu konuda deneyimli iki radyolog tarafından retrospektif olarak, hasta bilgilerinden kör olarak ve randomize olarak incelendi. DSA yapılan 180 böbrek verici adayının DSA bulgularına göre 158’inde (% 87,8) tek renal arter, 22’inde (% 12,2) multipl renal arter, operasyon notlarına göre ise 156’sında (% 86,6) tek renal arter, 24’ünde (% 13,3) multipl renal arter saptandı. DSA ile operasyon notları karşılaştırıldığında 154 verici adayında bulguların aynı olduğu görüldü. Altı böbrek verici adayında ise bulgularda farklılıklar mevcuttu. Bu bulgular doğrultusunda doğruluk oranımız % 96 olup, operasyon notlarına göre multiple renal arter saptanmasındaki duyarlılık ve özgüllük oranlarımız sırasıyla % 83 ve % 98 olarak hesaplandı. Canlı böbrek vericilerinde, özellikle sol taraf renal arterlerin doğru şekilde ortaya konması, varyasyonlarının belirtilmesi çok önemlidir. DSA böbrek damar yapısının görüntülenmesi için altın standart kabul edilmektedir, renal arterlerin seyrini, normal anatomisi ve varyantlarını bütün ayrıntılarıyla, yüksek doğruluk oranıyla ortaya koymaktadır.

13 numaralı kromozomun trizomisinden kay-naklanan Patau sendromu nadir görülen km-mozomal düzensizliklerden birisidir. Mevcut çalışmada, sitogenetik laboı-atuvarımızdan trizomi 13 tanısı alan iki olguda gözlenen fenotipik varyasyonlar ve karyotiple uyumu literatür ışığında gözden geçirilmiştir.

Son yıllarda, karaciğer transplantasyonu ve transarteriyel kemoembolizasyon planlanan olgularda hepatik arteriyel varyasyonların değerlendirilmesi oldukça önem kazanmıştır. Hepatik arteriyel anatominin değerlendirilmesinde birçok yöntem kullanılmaktadır. Bu yazımızda transarteriyel kemoembolizasyon planlanan bir olguda, nadir görülen sol hepatik arterden ayrılan gastroduedenal arter varyasyonunun çok kesitli bilgisayarlı tomografi anjiyografi bulgularını tanımladık.

Amaç: Bu çalışmada, a. femoralis’in dallarında gözlenen kompleks ve nadir bir varyasyonun değerlendirilmesi ve konu ile ilgili literatürün gözden geçirilmesi amaçlandı. Olgu sunumu: Anatomi Anabilim Dalı rutin laboratuvar diseksiyonları sırasında 65 yaşındaki erkek kadavranın sağ uyluğunda a. profunda femoris, a. circumşexa femoris medialis ve a. circumşexa femoris lateralis’in a. femoralis’ten orijin aldığı tespit edildi. Sonuç: A. femoralis ve dallarındaki varyasyonlarla ilgili çalışmalar, cerrahi yaklaşımlar ve özellikle anjiografi gibi girişimsel radyolojik işlemler sırasında oluşabilecek komplikasyonların önlenmesinde bilgi kaynağı olabilir.

Amaç: Çalışmamızda miadında, prematüre ve düşük doğum ağırlıklı yenidoğanlarda orbita ve kranyofasiyal mor­ folojik ölçümlerin ve arasındaki ilişkilerin belirlenmesi amaçlandı. Gereç ve yöntem: Yaşları 32-37 gebelik haftası yaşı arasında değişen 60 prematüre yenidoğan (Erkek 30, Kız 30), 60 miadında yenidoğan (Erkek 30, Kız 30) ve 60 düşük doğum ağırlıklı yenidoğan (Erkek 30, Kız 30) olguda çalışıldı. Bütün vakalarda baş çevresi, kafa genişliği, kafa uzunluğu, yüz yüksekliği, yüz genişliği, orbita yüksekliği, orbita genişliği, oropalpebral uzunluk ve kantal indeks belirlendi. Bütün olgularda kranyofasiyal ve orbita ölçümlerinin ortalamaları hesaplandı. Bulgular: Kranyofasiyal ve orbita ölçümlerinde prematüre ile miadında yenidoğanlar arasında, miadında olanlarda daha büyük olmak üzere istatistiksel bakımdan farklılıklar vardı (p<0.001). Cinsler arasında kranyofasiyal ve orbita ölçümlerinde farklılık vadi. Prematüre ve düşük doğum ağırlıklı yenidoğanlar da orbita ile kranyofasiyal para­ metreler arasında müspet yönde korelasyon mevcuttu (p<0.001). Miadında yenidoğanlar da kafa genişliği ve orbi­ ta genişliği arasında negatif korelasyon olduğu belirlendi. Sonuç: Prematüre, miadında ve düşük doğum ağırlıklı yenidoğğanlarda kranyofasiyal ve orbita ya ait parametrelerin daha fazla tanımlanması ile bireysel varyasyonlar hakkında daha fazla bilgi sunulmuş olacaktır. Kranyofasiyal ve orbita boyutlarının normal varyasyonları hakkındaki bilgiler kranyo-fasiyal iskelet gelişimindeki patolojilerin veya anomalilerin teşhis edilmesinde yardımcı olabilir.

Bu çalışmada Selcuk Universitesi. Hacettepe yersitesi ye Ege Universitesi Tip Fakilltelerinin Ana-tomi Anabilim Dallarinin arsivierindeki 100 ka-fata-sinda Ayrica 30 ilkogretint ragmdaki roctiOn radiografileri anterior-posterior pozisyonda- rekilerek, gew yaslarda kafatasi dik4 dii:eni tayin edilmeye Lambdoid ve koronal suturlart, dik4 sekillerirte ve clikis alanlanna gore birbirlerivle Bu ralgmada. kafatasina gore de-gisiklik az garlikn dlikis ,yekilleri go: online Dik4 sekiller irie ve dikislerin alan-lama gore gene Ye yaVt kafataslarutda bir gozlenenteini4tir. Ya§li kafataslarinda kaybolduktt Metopik dik4leri ohm kafataslarinda kemik adaoklartnin varliguta de‘Nik yaytnlarda rastlandtgi gib/ bu rafts-mac/a da rastlanim stir.

Bu çalışma, 8 kadavra ve 36 mandibula olmak üzere toplam 44 örnek üzerinde yapıldı. Kadavralar üzerinde n. alveolaris inferior'un foramen man-dibulae'ya giriş noktası araştırıldı ve lingula man-dibulae'ntn foramen mandibulae ile birleştiği ön-alt köşe olduğu tesbit edildi_ Tesbit edilen n. alveolaris inferior'un foramen mandibulae'ya giriş noktasının, namus mandibulaetnın iç yüzü üzerindeki po-zisyonunu tesbit etmek amacıyla mandibulae 'nın de-ğişik noktaları arasında ölçümler yapıldı. Foramen mandibulae genellikle ramus mandibulae`nın iç yü-zünün orta kısmında, incisura madibulae ile man-dibula alı kenarı arasında orta noktada, ve pro-cessus coronoideus'ian angultıs mandibulae ya aşağı doğru uzanan çizginin 213 kısmında yer-leşmiştir. Bu çalışmada, foramen mandibulae'ıtın ge-nellikle molar dişlerin occlusial yüzlerini,: alt kıs-mında yerleşmiş olmasına rağmen. bazı vakalarda occlusial yüzle aynı seviyede, ve daha yukarı se-viyedeki bir noktada bulunabildigi tesbit edilmiştir. N. alveolaris inferior'un anestezilerinde başarısız gi-rişimlerin ortadan kaldtrılabilmesi için belirgin varyasyonların göz önünde bulundurulması gerektiği sonucuna varılmıştır.